บ้าน
Portal
Latest images
ค้นหา
สมัครสมาชิก(Register)
เข้าสู่ระบบ(Log in)
ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันที่แพร่กระจายความหนาวเหน็บมีชายหนุ่มร่างบางผมสีเงินกำลังนิทราอยู่ นัยน์ตาสีมรกต
ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาทีละน้อย สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงพื้นที่ที่ว่างเปล่า หมอกควันสีขาวขุ่นอยู่รายล้อมตัวเขา อาภรณ์
ที่ปกปิดร่างกายมีเพียงชุดเก่งที่เขาชอบอยู่บนตัวของเขาเท่านั้น
...ที่นี่ทีไหน...
…แล้วรุ่นนี่10 ล่ะ....
ในขณะที่ร่างบางยังตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ชายหนุ่มไม่ได้ระวังตัวเลยว่าไกลออกไปจากร่างบางเพียง
เล็กน้อยมีใครบางคนเฝ้าติดตามดูการกระทำของร่างบางอยู่ห่างๆ
ขาเพรียวบางทั้งสองข้างของโกคุเดระรีบวิ่งอย่างสุดกำลัง ภายในใจนั้นทั้งร้อนรนและกังวลถึงความปลอดภัย
ของคนที่เขาแสนเคารพ คนๆเดียวที่เขาเอาตัวเองมาปกป้องผมตอนนี้มันถึงคราวจะปกป้องคุณแล้ว แต่ทว่าในตอนนี้
ร่างบาง ได้แต่ภาวนาหวังให้คนที่เขาเคารพรักปลอดภัย
…ได้โปรดเถอะ อย่าเป็นอะไรนะครับรุ่นที่10…
ในระหว่างทางที่โกคุเดระวิ่งออกตามหาสึนะอยู่นั้น รอบข้างทางที่วิ่งพัดผ่านไม่มีสิ่งใดปรากฏอยู่ในสายตาของร่าง
บางเลย ไม่มีแม้แต่สิ่งก่อสร้างอาคารบ้านเรือน หรือแม้กระทั่งสิ่งมีชีวิต…
แต่ทว่าในที่สุดชายเจ้าของดวงตาสีมรกตก็ได้พบกับบ้านหลังหนึ่ง ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปโดยทันทีด้วยความหวัง
ที่ว่าจะมีคนที่เขาต้องการอยู่ในนั้น
และเมื่อร่างบางเข้าไปในบ้านหลังนั้น กลับไม่มีบุคคลที่เขาปรารถนาจะได้พบเจอเลย จะมีก็แค่โต๊ะไม้ที่ดูทรุด
โทรมซึ่งบนนั้นมีขวดกับแก้ววางอย่างละหนึ่งอย่าง กับเก้าอี้ไม้ผุๆสองตัวเท่านั้น ขณะที่ร่างบางกำลังก้าวเท้าเดินออก
จากบ้านหลังนั้นเพราะความผิดหวังที่เข้ามาจู่โจม กลับมีร่างของชายปริศนาคนหนึ่งที่กำลังอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับจิบชา
ไปด้วยขึ้นมา!! ชายคนนั้นมีเส้นผมสีทองเป็นเงางามดูสง่างาม นัยน์ตาสีแดงสดนั่นมองมาที่แผ่นหลังของโกคุเดระ
แล้วยิ้มอย่างมีความนัย และเมื่อร่างบางเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้น เมื่อชายหนุ่มเอวบางหันกลับพบกับ
บุคคลปริศนา นัยน์ตาคู่สวยเริ่มแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที แล้วรีบตรงเข้าไปหมายจะจับมาเค้นคอถามเรื่องของรุ่นที่สิบ
“อ๊ะๆ หยุดอยู่ตรงนั้นและไม่ต้องเข้ามา”
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่แกสั่งด้วย”
“เพื่อความปลอดภัยของรุ่นที่สิบของนายไงล่ะ”
“..!!!..แก หมายความว่าไง!”
“ก็หมายความว่าถ้าหยุดอยู่ตรงนั้นและไม่เข้ามาทำร้ายฉัน ฉันก็บอกเรื่องรุ่นที่สิบอะไรนั่นให้นายฟังไง นายนี่โง่จัง
แฮะ” หนอย ไอ้หมอนี่กวนโอ๊ยชะมัด น่าจับกระทืบให้จมดินจริงๆ
“ชิ ก็ได้”
“ไม่ใช่ก็ได้ แต่นายต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง”
“แก มันจะมากไปแล้วนะ”
“ไม่มากหรอกน่า ถ้าเทียบกับข่าวของรุ่นที่สิบของนาย “
“แก “
“โอ๊ะโอ ไม่อยากฟังข่าวเหรอ หือ โกคุเดระ ฮายาโตะ “
“ ทะ ทำไมถึงรู้ชื่อของฉัน “
“เพราะนาย...คือคนที่ปลดปล่อยฉันออกมาไง “
“หา”
“เอาละ ไม่ต้องมาพูดพร่ำทำเพลงล่ะนะ สิ่งที่นายอยากรู้คือรุ่นที่สิบอยู่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่า ใช่มั้ย”
“ใช่”
“งั้นนายก็ต้องทำตามที่ฉันทุกอย่าง”
“ก็ได้” ถ้าเพื่อความปลอดภัยของรุ่นที่สิบแล้วละก็...
“ก่อนอื่นเอาแหวนกับกล่องมาวางไว้ตรงนั้นซะ” ชายหนุ่มปริศนากล่าวพลางชี้นิ้วเรียวไปที่ขอบหน้าต่างที่ใกล้ตัว
เขา ร่างบางแกล้งยอมทำแต่โดยดี ภายในหัวเองก็คิดหาวิธีการที่จะเค้นคอเจ้าคนกวนอวัยวะเบื้องล่าง
“อ้อ แล้วก็ไม่ต้องคิดหาวิธีเค้นคอฉันหรอกนะ เพราะมันไม่ได้ผลหรอก “ มันรู้ทันเขาหรือว่า เจ้าหมอนี่มันอ่าน
ใจได้
“กำลังคิดว่าฉันอ่านใจได้หรือไง” เฮ้ย ทำไม
“เพราะเวลานายคิดอะไร มันแสดงออกทางสีหน้าหมดเลยนะ นี่ไม่เคยรู้เลยเหรอ” ชายหนุ่มผมทองสง่าเอ่ยคำพูด
ด้วยสีหน้า ที่ออกจะสมเพชร่างบางอยู่นิดหน่อย
“หนอย แก”
“แล้วจะวางรึเปล่าละ หือ กล่องกับแหวนนะ” ริมฝีปากบางสีโอโรสของผู้ที่มีนัย์นตาสีแดงสด เอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ไม่
ค่อยน่าไว้วางใจ สุดท้ายร่างบางก็ต้องทำตามที่ชายปริศนาอยู่ดี
“นั่นแหละดีมาก เอาล่ะ ตอนนี้น่ะนะ รุ่นที่สิบของนายอยู่ที่ๆหนึ่ง ในโลกนี้นี่แหละ”
“แก อย่ามาเล่นลิ้นนะ!!“
“อ๊ะ ใจเย็นสิ ฉันยังบอกไม่หมดเลยนะ ตอนนี้เจ้ารุ่นที่สิบนั่นอยู่กับฮิบาริ เคียวยะ และโรคุโด มุคุโร่”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าเขาอยู่กับสองคนนั้นไง นายนี่โง่จัง “ อะไรว่ะ คำก็โง่สองคำก็โง่
“เอ้า ฉันบอกแล้วนะ ข้อแรกน่ะ เพราะฉะนั้นนายน่ะ เอาระเบิดทั้งหมดออกมาให้หมด”
“หา” มันรู้ได้ไง ว่าเรา...
“ฉันจะไม่พูดซ้ำนะ เรื่องกฎ...ที่ฉันตั้งไว้”
“กะ...ก็ได้(วะ)”
“หึหึ เอาละ เรื่องที่สอง ปลอดภัยรึเปล่านั้นสำหรับนายอาจจะไม่ปลอดภัย แต่สำหรับเจ้านั่นก็คือปลอดภัย”
ประโยคถัดมาชายผมทองลึกลับพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“และคาดว่าสำหรับแม่ยก 182769 ,692718 นั้นน่าจะปลอดภัย”
“อะไรนะ”
“ป๊าวววว เอาล่ะ ฉันบอกเรื่องที่นายอยากรู้แล้วนะ ถึงตานายทำตามฉันสั่งบ้าง”
“เออ รู้แล้วน่า” ขอเพียงแค่รู้ว่ารุ่นที่สิบปลอดภัย เขาก็โล่งอกแล้ว
“ฉันขอสั่งให้นาย ทำตามทุกอย่างที่ฉันสั่ง”
“หา!!!”
ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาทีละน้อย สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงพื้นที่ที่ว่างเปล่า หมอกควันสีขาวขุ่นอยู่รายล้อมตัวเขา อาภรณ์
ที่ปกปิดร่างกายมีเพียงชุดเก่งที่เขาชอบอยู่บนตัวของเขาเท่านั้น
...ที่นี่ทีไหน...
…แล้วรุ่นนี่10 ล่ะ....
ในขณะที่ร่างบางยังตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด ชายหนุ่มไม่ได้ระวังตัวเลยว่าไกลออกไปจากร่างบางเพียง
เล็กน้อยมีใครบางคนเฝ้าติดตามดูการกระทำของร่างบางอยู่ห่างๆ
ขาเพรียวบางทั้งสองข้างของโกคุเดระรีบวิ่งอย่างสุดกำลัง ภายในใจนั้นทั้งร้อนรนและกังวลถึงความปลอดภัย
ของคนที่เขาแสนเคารพ คนๆเดียวที่เขาเอาตัวเองมาปกป้องผมตอนนี้มันถึงคราวจะปกป้องคุณแล้ว แต่ทว่าในตอนนี้
ร่างบาง ได้แต่ภาวนาหวังให้คนที่เขาเคารพรักปลอดภัย
…ได้โปรดเถอะ อย่าเป็นอะไรนะครับรุ่นที่10…
ในระหว่างทางที่โกคุเดระวิ่งออกตามหาสึนะอยู่นั้น รอบข้างทางที่วิ่งพัดผ่านไม่มีสิ่งใดปรากฏอยู่ในสายตาของร่าง
บางเลย ไม่มีแม้แต่สิ่งก่อสร้างอาคารบ้านเรือน หรือแม้กระทั่งสิ่งมีชีวิต…
แต่ทว่าในที่สุดชายเจ้าของดวงตาสีมรกตก็ได้พบกับบ้านหลังหนึ่ง ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปโดยทันทีด้วยความหวัง
ที่ว่าจะมีคนที่เขาต้องการอยู่ในนั้น
และเมื่อร่างบางเข้าไปในบ้านหลังนั้น กลับไม่มีบุคคลที่เขาปรารถนาจะได้พบเจอเลย จะมีก็แค่โต๊ะไม้ที่ดูทรุด
โทรมซึ่งบนนั้นมีขวดกับแก้ววางอย่างละหนึ่งอย่าง กับเก้าอี้ไม้ผุๆสองตัวเท่านั้น ขณะที่ร่างบางกำลังก้าวเท้าเดินออก
จากบ้านหลังนั้นเพราะความผิดหวังที่เข้ามาจู่โจม กลับมีร่างของชายปริศนาคนหนึ่งที่กำลังอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับจิบชา
ไปด้วยขึ้นมา!! ชายคนนั้นมีเส้นผมสีทองเป็นเงางามดูสง่างาม นัยน์ตาสีแดงสดนั่นมองมาที่แผ่นหลังของโกคุเดระ
แล้วยิ้มอย่างมีความนัย และเมื่อร่างบางเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้น เมื่อชายหนุ่มเอวบางหันกลับพบกับ
บุคคลปริศนา นัยน์ตาคู่สวยเริ่มแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที แล้วรีบตรงเข้าไปหมายจะจับมาเค้นคอถามเรื่องของรุ่นที่สิบ
“อ๊ะๆ หยุดอยู่ตรงนั้นและไม่ต้องเข้ามา”
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่แกสั่งด้วย”
“เพื่อความปลอดภัยของรุ่นที่สิบของนายไงล่ะ”
“..!!!..แก หมายความว่าไง!”
“ก็หมายความว่าถ้าหยุดอยู่ตรงนั้นและไม่เข้ามาทำร้ายฉัน ฉันก็บอกเรื่องรุ่นที่สิบอะไรนั่นให้นายฟังไง นายนี่โง่จัง
แฮะ” หนอย ไอ้หมอนี่กวนโอ๊ยชะมัด น่าจับกระทืบให้จมดินจริงๆ
“ชิ ก็ได้”
“ไม่ใช่ก็ได้ แต่นายต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง”
“แก มันจะมากไปแล้วนะ”
“ไม่มากหรอกน่า ถ้าเทียบกับข่าวของรุ่นที่สิบของนาย “
“แก “
“โอ๊ะโอ ไม่อยากฟังข่าวเหรอ หือ โกคุเดระ ฮายาโตะ “
“ ทะ ทำไมถึงรู้ชื่อของฉัน “
“เพราะนาย...คือคนที่ปลดปล่อยฉันออกมาไง “
“หา”
“เอาละ ไม่ต้องมาพูดพร่ำทำเพลงล่ะนะ สิ่งที่นายอยากรู้คือรุ่นที่สิบอยู่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่า ใช่มั้ย”
“ใช่”
“งั้นนายก็ต้องทำตามที่ฉันทุกอย่าง”
“ก็ได้” ถ้าเพื่อความปลอดภัยของรุ่นที่สิบแล้วละก็...
“ก่อนอื่นเอาแหวนกับกล่องมาวางไว้ตรงนั้นซะ” ชายหนุ่มปริศนากล่าวพลางชี้นิ้วเรียวไปที่ขอบหน้าต่างที่ใกล้ตัว
เขา ร่างบางแกล้งยอมทำแต่โดยดี ภายในหัวเองก็คิดหาวิธีการที่จะเค้นคอเจ้าคนกวนอวัยวะเบื้องล่าง
“อ้อ แล้วก็ไม่ต้องคิดหาวิธีเค้นคอฉันหรอกนะ เพราะมันไม่ได้ผลหรอก “ มันรู้ทันเขาหรือว่า เจ้าหมอนี่มันอ่าน
ใจได้
“กำลังคิดว่าฉันอ่านใจได้หรือไง” เฮ้ย ทำไม
“เพราะเวลานายคิดอะไร มันแสดงออกทางสีหน้าหมดเลยนะ นี่ไม่เคยรู้เลยเหรอ” ชายหนุ่มผมทองสง่าเอ่ยคำพูด
ด้วยสีหน้า ที่ออกจะสมเพชร่างบางอยู่นิดหน่อย
“หนอย แก”
“แล้วจะวางรึเปล่าละ หือ กล่องกับแหวนนะ” ริมฝีปากบางสีโอโรสของผู้ที่มีนัย์นตาสีแดงสด เอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ไม่
ค่อยน่าไว้วางใจ สุดท้ายร่างบางก็ต้องทำตามที่ชายปริศนาอยู่ดี
“นั่นแหละดีมาก เอาล่ะ ตอนนี้น่ะนะ รุ่นที่สิบของนายอยู่ที่ๆหนึ่ง ในโลกนี้นี่แหละ”
“แก อย่ามาเล่นลิ้นนะ!!“
“อ๊ะ ใจเย็นสิ ฉันยังบอกไม่หมดเลยนะ ตอนนี้เจ้ารุ่นที่สิบนั่นอยู่กับฮิบาริ เคียวยะ และโรคุโด มุคุโร่”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าเขาอยู่กับสองคนนั้นไง นายนี่โง่จัง “ อะไรว่ะ คำก็โง่สองคำก็โง่
“เอ้า ฉันบอกแล้วนะ ข้อแรกน่ะ เพราะฉะนั้นนายน่ะ เอาระเบิดทั้งหมดออกมาให้หมด”
“หา” มันรู้ได้ไง ว่าเรา...
“ฉันจะไม่พูดซ้ำนะ เรื่องกฎ...ที่ฉันตั้งไว้”
“กะ...ก็ได้(วะ)”
“หึหึ เอาละ เรื่องที่สอง ปลอดภัยรึเปล่านั้นสำหรับนายอาจจะไม่ปลอดภัย แต่สำหรับเจ้านั่นก็คือปลอดภัย”
ประโยคถัดมาชายผมทองลึกลับพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“และคาดว่าสำหรับแม่ยก 182769 ,692718 นั้นน่าจะปลอดภัย”
“อะไรนะ”
“ป๊าวววว เอาล่ะ ฉันบอกเรื่องที่นายอยากรู้แล้วนะ ถึงตานายทำตามฉันสั่งบ้าง”
“เออ รู้แล้วน่า” ขอเพียงแค่รู้ว่ารุ่นที่สิบปลอดภัย เขาก็โล่งอกแล้ว
“ฉันขอสั่งให้นาย ทำตามทุกอย่างที่ฉันสั่ง”
“หา!!!”
